H γέννηση του ποιητή

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

 

Ο ποιητής των νεφών  και των κυμάτων κοιμάται μέσα μου.

Οδυσσέας Ελύτης

  

Η θάλασσα είναι αναμαλλιασμένη

κι ο ουρανός ντύθηκε το πένθιμο κοστούμι του. Το μαύρο.

Το φεγγάρι το μαχαίρωσαν και φίμωσαν το φως του.

Λικνίζεται το αύριο σε σαπισμένη αιώρα πάνω απ’ το χάος της αβύσσου.

 

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Να γεμίσω το κενό με λέξεις. Να χρωματίσω τις λέξεις με φως.

Να συντρίψω την πέτρα του αβέβαιου.

 

Φωλιάζει μέσα μου ετοιμόγεννη η σπορά του ήλιου.

Καίει τα σωθικά μου. Από παιδί…

Δεν υπομένω πια.

 

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Τώρα που πάγωσε το αίμα των ανθρώπων. Που βυθίστηκε στη νύχτα.

Ήρθε η ώρα να γεννήσω τη φωτιά.

Να αλώσω το σκοτάδι.

Να σώσω και να σωθώ

καίγοντας τη φθορά

θριαμβευτής στο σώμα του θανάτου.

 

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Ο  αλαφροΐσκιωτος ποιητής.

Εγώ.